22 il əvvəl rəhmətlik Hüseyn İsmayılov “Naxçıvan” komandasını yaradanda kimin ağlına gələrdi ki, 15-17 yaşlı gənclərdən təşkil olunmuş və 1-ci dəstədə mübarizə aparan həmin komandanın 5 üzvü vaxt gələcək yığmanın şərəfini qoruyacaq? Samir Əliyev, Samir Musaeyv, Fərrux İsmayılov, hazırda futzal yığmamızın kapitanı Rizvan Fərzəiyev və… Bu gün “5-ci“nin ad günüdür. Daha doğrusu, yubileyi. Onun 40 yaşı olur. Zaur Ramazanovu nəzərdə tuturam. Bir vaxtlar “Naxçıvan“da çiyin–çiyinə oynadığım Zaurla çoxdan idi ki, görüşmürdüm. Ad günü həm görüş, həm də müsahibə üçün fürsət oldu.
– Zaur, təbrik edirəm. Deyirlər,
40 yaşı qeyd eləməzlər, düşəri–düşməzi olar.
– Çox sağ ol. Ad günü qeyd eləməyə heç vaxt marağım olmayıb. Çox vaxt təlim–məşq toplanışlarında olduğumdan təmtəraqla keçirməmişəm. Evdə olanda da qohum–əqraba ilə qeyd etmişik, yüngülvari.
–
Bəzi mənbələrdə doğum günün fevralın 22-i göstərilir.
– Vikipideyada belə göstərilib. Haradan götürüblər, necə götürüblər, bilmirəm. İyulun 27-də anadan olmuşam. Məncə, indən belə düzəliş edərlər. Təkcə vikipideya yox, feysbukla da problemim var. İndiyə kimi heç vaxt feysbukdan istifadə etməmişəm. Amma orada 5-6 Zaur Ramazanov var. Hamısında da şəkillərimdi qoyublar. Amma heç biri mən deyiləm. Kimlərsə şəklimi götürüb, özünə profil açıb.
–
Həyat “40-cı mərtəbə”dən necə görünür?
–
Əla. Özümü 40 yaşlı biri kimi yox, daha cavan hiss edirəm. Futbol oynayacaq gücdəyəm. Amma gərək bir az məşq edim.
“Əbdülqəni müəllim mənə dedi ki, özünə komanda axtar“
Zaur
Mirzağa oğlu Ramazanov 1976-cı il iyulun 27-də Bakıda dünyaya göz açıb. Ailədə 10 uşaq olublar – 5 bacı, 5 qardaş. Zaur yenə “5-ci“dir. Uşaqlığı “Sovetski”də keçib. Külfət olmalarına baxmayaraq, ailə maddi sıxıntı çəkməyib. Mirzağa dayının şəxsi avtomobil təmiri sexi var imiş. Yəni, qazancı pis deyilmiş. Mirzağa dayı 1993-cü ildə dünyasını dyişib. Həmin vaxt ailənin sonbeşiyi, hazırda “İnter“in futbolçusu olan, yığmamızın üzvü Ağabala Ramazanov cəmi 6 aylıq imiş. Zaur oxuyan uşaq olmayıb. Başı futbola o qədər qarışıb ki, dərsə həvəs qalmayıb. Evləri “Spartak” stadionunun yaxınlığında idi. Elə ilk komandası da “Spartak” olub. Özündən 5 yaş böyük qardaşı Emin futbolla məşğul olurdu. Zaurun həvəsli olduğunu görüb, onu futbol məşğələlərinə yazdırıb.
– Səhər evdən bayıra birinci top, sonra isə mən çıxmışam. Sözün həqiqi mənasında topla yatıb–durmuşam. Çoxları bunu sözgəlişi deyir, amma məndə həqiqətən belə olub. Böyük qardaşım Eminlə onların məşqlərinə baxmağa gedirdim. Haradasa, 8-9 yaşım olardı. Qardaşımın məsləhəti ilə Fazil Abbasovun qrupuna yazıldım. O vaxt 1976-cı il təvəllüdlü uşaqlardan ibarət komanda yox idi və məcbur olub özümdən 1 yaş böyüklərlə oynamağa başladım. İlk oyundaca qol vurdum. Bir ildən sonra isə öz yaşıdlarımla məşq edirdim. 3-4 il Fazil müəllimin yanında məşq keçdikdən sonra yğma komandaya seçimlər başladı. Yığmanın baş məşqçisi erməni idi – Karen Qriqoryeviç. Soyadını unutmuşam. O, məni komandaya götürmədi. Halbuki, “Spartak“ın kapitanı idim və hər oyunda qol vururdum. Fazil müəllimin israrından sonra məni yoxlamaq qərarına gəldi. 2 oyunda hərəsində 1 hissə oynadım və hər dəfə də 2 qol vurdum. Bundan sonra siyahı dəyişdirildi və adım ora salındı. Bu hadisə 1989-cu ildə baş verib. Həmin il yığma ilə Nalçikə turnirə getdik və 3-cü yeri tutduq. 7 qolla turnirin bombardiri oldum. Yaxşı yadımdadır, onda ukraynalılarla oynamışdıq. Onların heyətində Andrey Şevçenko və Sergey Rebrov da var idi. Ukraynalılara 1:2 hesabı ilə uduzduq. Hələ o vaxt mənə təklif etdilər ki, orada qalım. Komanda yoldaşım, hazırda qürbətdə yaşayan Valeh Seyidovun da atası dedi ki, qalmağın məsləhətdi. Amma həm özüm istəmədim, həm də valideynlərim razı olmadılar. Çünki o vaxt ermənilərlə münaqişə yeni başlamışdı. 1990-cı ildə Bakda baş yerən yanvar qırğınından sonra xeyli müddət futboldan kənar qaldım.
– Səni 2-ci dəfə futbola qaytaran rəhmətlik Hüseyn İsmayılov olub.
– Məhəllə uşaqları ilə “Spartak” stadionunun arxasındakı asfalt stadionda tez–tez futbol oynayırdıq. Bir dəfə Hüseyn müəllim məni orada gördü və yeni yaratdığı “Naxçıvan” komandasına çağırdı. Onunla lap uşaqlıqdan tanışıydıq, oyunuma bələd idi. Düzü, Hüseyn müəllimin təklifinə ciddi yanaşmadım. Amma təkidlərindən, evimizə kimi gəldikdən sonra razılaşdım. Allah ona rəhmət eləsin, futbola qayıtmağımın səbəbkarı olub. Yaxşı insan, əsil “futbol xəstəsi” idi. Özün də bilirsən ki, komandanı saxlamaq üçün evini satmışdı. Heyf ki, onun əziyyəti dəyərləndirilmədi. 1996-cı ildə “Naxçıvan” dağıldı.
– Və keçdin futzala…
– Məmmədqulu Zeynalov və Balaş Əsgərov soruşdular ki, futzal oynaya bilərsən? Cavabında məhəllə futbolu oynamışam, əlbəttə bacararam, dedim. Beləcə, “NAB Spor“a keçdim. 50 “şirvan” maaş alacaqdım. Elə oldu ki, komandanın baş məşqçisi dəyişdi və Əbdülqəni Nurməmmədov təyin olundu. Əbdülqəni müəllim mənə dedi ki, özünə komanda axtar. Məcbur olub “Anqlooyl“a keçdim. “NAB Spor“la yoldaşlıq oyunu oynadıq, hesab 7:7 oldu. Bizdən bütün qolları mən vurdum. Bundan sonra Nurməmmədov məni komandasına qaytarmaq istəsə də, razılaşmadım. Həm acığa düşmüşdüm, həm də “Anqlooyl“un rəhbəri Mahir Məmmədova görə. Futbolda mənə Hüseyn İsmayılov dəstək olumuşdusa, futzalda Mahir müəllim həmişə arxamda dayandı. O komandada